9. Wouter Pieterse: Roverslied
-
Hè, wat is dát? De deugd... Waar is de deugd?
Meester vertrouwde z’n ogen niet. Hij keerde het blaadje om en bekeek de achterzijde of de deugd zich daar misschien verscholen had. Helaas... helaas... er was geen spoor van deugd te zien op Wouters blaadje.
9.1. Roverslied
– Ik zal u ‘n stuk voorlezen van zyne hand, zei meester, en wie daarna nog twyfelt aan de verdorvenheid van dezen knaap…
‘t Heele gezelschap beloofde dat men er niet aan twyfelen zou. Het stuk dat de meester daarop voorlas, was dan ook van ‘n aard dat die twyfel heel moeielyk viel, en ikzelf, die Wouter heb gekozen tot myn held, zal moeite hebben den lezer te overtuigen, dat-i niet zóó slecht was als-i er uitzag in z’n vreeselyk
– Christenzielen, riep ‘t heele gezelschap, is-i dol?
– Lieve goeie god, wat heeft-i toch tegen dien markgraaf? jammerde de moeder.
– Zieje, ‘t is om den buit, zei juffrouw Laps, ik zeg maar altyd, men begint met ‘n bybel, en…
– Hebje van z’n leven… z’n bruid! De jongen heeft pas gewisseld!
– Met z’n st… a… a… a… l!
– Hemelsche genade, wat wil-i in die grot uitvoeren?
– Och, gerechtige vrede, ‘t mensch kermt ‘r van!
– Dat noemt-i genot! Ik word ‘r koud van!
– Lieve Jesis, daar gaat-i weer!
– De hel zit in dien jongen… tot vermaak!
– Alweer? Waar wil-i in godsheeren-naam nu weer naar toe? ‘t Is om te bezwyken…
– Goeie god, wat hebben ze ‘m toch gedaan?
– Is-i razend… ‘k zal ‘m koningen!
– Wat ‘s dàt voor ‘n ding?
‘t Gezelschap rilde op die uitnoodiging.
– Lodderyn! Trui, je ziet dâ-k…
– Lodderyn… lodderyn!
– Lodderyn, lodderyn, lodderyn… Trui!
– Voor pleizier… herhaalde meester op ‘n graftoon, voor pleizier! Hy… doet… die… dingen… voor… zyn… plei… zier!
‘t Heele gezelschap lag in zwym. Ook Stoffel’s pyp was uitgegaan. Maar Wouter had iets kalms in z’n wezen, en toen z’n moeder hem genoeg geslagen had om haar bezinning terugtekrygen, legde hy zich niet ontevreden neer in ‘n hoekje van de achterkamer, waar-i weldra insliep om te droomen van Fancy.